RED KITE, MILVUS MILVUS, KANIA RUDA

EN

The red kite – Milvus milvus

Measures:

60 t0 70 cm (24 to 28 in) long, wingspan 175 to 179 cm (69 to 70 in),

males weigh 800–1,200 g, and females 1,000–1,300 g.

Szczudłak zwyczajny, red kite – Milvus milvus is a medium-large bird of prey in the family Accipitridae, which also includes many other diurnal raptors such as eagles, buzzards, and harriers. The species currently breeds in the Western Palearctic region of Europe and northwest Africa, though it formerly also occurred in northern Iran. It is resident in the milder parts of its range in western Europe and northwest Africa, but birds from northeastern and central Europe winter farther south and west, reaching south to Turkey.

It is an elegant bird, soaring on long wings held at a dihedral, and long forked tail, twisting as it changes direction. The body, upper tail and wing coverts are rufous. The white primary flight feathers contrast with the black wing tips and dark secondaries. Apart from the weight difference, the sexes are similar, but juveniles have a buff breast and belly. Its call is a thin piping sound, similar to but less mewling than the common buzzard.

The red kite diet.

Diet consists mainly of small mammals such as mice, voles, shrews, young hares and rabbits. It feeds on a wide variety of carrion including sheep carcasses and dead game birds. Live birds are also taken and occasionally reptiles and amphibians. Earthworms form an important part of the diet, especially in spring. Red kites are also deliberately fed in domestic gardens, explaining the presence of red kites in urban areas.

Breeding

Adult red kites are sedentary birds, occupying their breeding home range all year in most cases, populations from Central and Northern Europe may migrate south to areas such as Spain and the Iberian peninsula during colder winters. Each nesting territory can contain up to five nest sites. Both male and female birds build the nest on a main fork or a limb high in a tree, 12–20 m (39–66 ft) above the ground. At signs of danger, a mother will signal the young who will “play dead” when a predator is near.

Red kites inhabit broadleaf woodlands, valleys and wetland edges, to 800 metres (2,600 ft). The European population is about 19,000–25,000 pairs encompassing 95% of its global breeding range. It breeds from Spain and Portugal east into central Europe and Ukraine, north to southern Sweden, Latvia and the UK, and south to southern Italy. Northern birds move south in winter, mostly staying in the west of the breeding range, but also to eastern Turkey, northern Tunisia and Algeria. The three largest populations (in Germany, France and Spain, which together hold more than 75% of the global population) declined between 1990 and 2000, and overall the species declined by almost 20% over the ten years.

The main threats to red kites are poisoning, through illegal direct poisoning and indirect poisoning from pesticides, particularly in the wintering ranges in France and Spain, and changes in agricultural practices causing a reduction in food resources. Other threats include electrocution, hunting and trapping, deforestation, egg-collection (on a local scale) and possibly competition with the generally more successful black kite M. migrans

PL

Kania ruda, kania rdzawa, Milvus milvus

Ruda, rdzawa kania (Milvus milvus) – gatunek dużego ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych Accipitridae. Zamieszkuje Europę, Azję Środkową, północną Afrykę oraz Wyspy Kanaryjskie i Wyspy Zielonego Przylądka. W Europie występuje w części zachodniej i środkowej, we wschodniej Anatolii po Morze Czarne. Populacje południowe osiadłe, a zamieszkujące pas klimatu umiarkowanego – wędrowne, przylatuje w marcu i kwietniu, a odlatuje od sierpnia do września, a czasem nawet do listopada. Europejskie kanie nie wędrują jesienią daleko, głównie nad Morze Śródziemne.

Światowa populacja liczyć może około 20 000 – 30 000 osobników. W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy około 1000 – 1500 par z trendem wzrostowym, występuje prawie wyłącznie na zachodzie i północnym wschodzie kraju. W pozostałych regionach jest rzadki i widywany głównie w czasie migracji, a w centrum i na wschodzie nie pojawia się prawie w ogóle. Niektóre osobniki w Europie Środkowej mogą zimować, ale przeważnie w pobliżu wysypisk śmieci lub innych miejsc obfitujących w pokarm. W Polsce zimowe pojawy zdarzają się wyjątkowo, a próby pozostania przez cały rok są nieregularne. Dochodzi do tego jednak tylko w północno-zachodniej Polsce i podejmują się tego tylko pojedyncze osobniki.

To jeden z najelegantszych drapieżnych ptaków w kraju. Jeszcze w połowie XIX wieku kania ruda uznawana była za jeden z liczniejszych gatunków ptaków szponiastych w Polsce, choć jej liczebność zaczęła spadać już w XVIII w. Pod koniec tamtego stulecia aż do połowy XX wieku w Wielkopolsce była rzadkością, a na Śląsku uznano ją za nielęgową. Był to okres tępienia ptaków drapieżnych i intensyfikacji rolnictwa. Zanikła wtedy populacja w części centralnej i wschodniej. Jednak od kilkudziesięciu lat notuje się znaczniejszy wzrost liczebności na zachodzie kraju zasilany przez populację niemiecką. Powodem może być migracja z Niemiec. Występujące w tych regionach ptaki nie unikają jednak przejawów ludzkiej obecności i uzyskują dość dobry sukces rozrodczy. Od 1995 roku gniazda kań objęto ustawową ochroną strefową, co wpływa też na powiększanie się liczności i zasięgu tego gatunku.

Kania możemy znaleźć w świetlistych lasach liściastych i mieszanych ze starodrzewami w sąsiedztwie otwartych pól, łąk, często w okolicach dolin rzek czy stawów, skalistych wybrzeży, ale gniazduje również z dala od wody. Spotykana zarówno na nizinach, głównie pojezierzach, jak i w górach. Do niedawna gnieździła się w południowej Europie w pobliżu ludzkich zabudowań. Mniej związana jest ze środowiskiem wodnym niż kania czarna, a częściej jej piękny szybujący lot jest ozdobą krajobrazu rolniczego.
Jeśli podejmuje zimowanie to często z powodu obecności na danym terenie wysypisk odpadów lub resztek pozostawianych przez rzeźnie.

Odżywianie

Żywi się drobnymi kręgowcami, głównie ssakami jak krety i gryzonie, ale też jaszczurki, owady i dżdżownice, nie stroni od padliny i odpadków mięsnych. Dieta jest tak zróżnicowana jak siedliska, które zajmuje. Woli chwytać żywą zdobycz w locie niż spożywać padlinę. Może atakować agresywnie inne drapieżniki, nawet gdy są od niej większe, aby odebrać im ofiarę. W ten sposób tłumaczy się znajdowane w żołądkach tych ptaków resztki zwierząt, których osobnik tej wielkości nie dałby rady sam złowić. Może spożywać ryby, zarówno te wyrzucone na brzeg, jak i biernie unoszone z prądem wody. Kani udaje się je sprawnie zbierać przy niskim locie nad wodą. W ten sposób też poluje na żywe ofiary. Drobne ssaki i bezkręgowce może wypatrywać nawet w czasie wolnego chodzenia po ziemi. Częściej jednak wypatruje ich z gałęzi drzewa. Poza tym kaniom rudym zdarza się plądrować gniazda krukowatych. Poluje na otwartych przestrzeniach pól uprawnych, obrzeżach dróg i wysypiskach śmieci krążąc nad nimi.

Ochrona

W Polsce kania objęta jest ochroną gatunkową ścisłą. Wokół gniazd kań rudych obowiązuje strefa ochronna: przez cały rok w promieniu do 100 m, a okresowo (od 1.03 do 31.08) – w promieniu do 500 m od gniazda.